ВЕРАСЕНЬ

   Мікалай Матукоўскі  - беларускі драматург. Нарадзіўся 12 верасня 1929 года ў в. Калюціна Расонскага раёна ў сялянскай сям'і.
   Першая яго камедыя – вадэвіль «Мужчына, будзь мужчынам!» (або «Уваскрасенне Дон Кіхота» (1966; радыёпастаноўка, 1967). Драматургічны талент Матукоўскага асабліва раскрыўся ў сатырычных камедыях «Амністыя» (1970; аднайменны кінафільм, 1982), «Мудрамер» (1987).
   Шырокую вядомасць набылі дынамічныя, займальныя па сюжэце драмы «Тры дні і тры ночы» (1967), «Апошняя інстанцыя» (1974), «Наследны прынц» (1976, пад назвай «Наследнік»), «Махляр паняволі» (1978), «Паядынак» (1984), трагікамедыі «Калізей» (1992), «Зомбі, або Мудрамер-2» (1996) і іншыя.
   У п'есах М. Матукоўскі вырашаў вострыя маральна-этычныя праблемы сучаснасці, пытанні выхавання моладзі, сямейных узаемаадносін.
   Аўтар сцэнарыяў дакументальных фільмаў: «Мінск – горад-герой» (1974), «Імгненне Перамогі» (1975); мастацкіх фільмаў: «Сын старшыні» (1976), «Траянскі конь» (1980); кніжнай публіцыстыкі «Чужая бяда» (1987). Піша нарысы, эсэ, публіцыстычныя артыкулы.
   У 1996 годзе на драматычны лад перапрацаваў вядомую казку З. Бядулі «Сярэбраная табакерка». У 1997 годзе напісаў драму «Беражыце эдэльвейсы» паводле аповесці «Альпійская балада» В. Быкава.
   Узнагароджаны ордэнам Дружбы народаў, медалём, ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР.
   Заслужаны работнік культуры Беларусі (1977).
   Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1988) за спектакль тэатра імя Я. Купалы па п'есе «Мудрамер».

   Васіль Жуковіч - беларускі паэт, празаік, эсэіст, перакладчык і журналіст. Нарадзіўся 21 верасня 1939 года ў вёсцы Забалацце Брэсцкага павета Палескага ваяводства (цяпер Камянецкага раёна Брэсцкай вобласці) ў вялікай сялянскай сям’і.
   Васіль Жуковіч – паэт шырокага дыяпазону. Піша лірычныя, публіцыстычныя і жартоўныя вершы, байкі і прытчы, эпіграмы, вершы і прозу для дзяцей. Кожны яго паэтычны зборнік – гэта часцінка сэрца паэта: «Паклон» (1974), «Мелодыя святла» (1976), «Суседства» (1982), «Цана цішыні» (1985), «Твая місія» (1988), «Разняволенне» (1990), «У храме хараства і смутку» (2003), «Каханне радасці й пакуты» (2004), «Не завіце радзіму малой» (2009), «Цудадзейны вітамін» (2011), «Золата лістападу» (2012). Асноўныя тэмы творчасці – маральна-этычныя праблемы, краса роднай прыроды, стан роднай мовы, культуры. У творах для дзяцей – добрае веданне дзіцячай псіхалогіі, уменне даступна гаварыць з малым чытачом: зборнікі вершаў, казак, загадак «Казачны сад», «Крылатыя сябры», «Нашы памочнікі» (1976), «Тараскаў самакат» (1988), «Гуканне вясны» (1992), «Цудоўная краіна» (1997), «Ад казкі – да спектакля» (1998), «Свет дзівосны» (2000), «Пра што гаманілі рамонкі» (2012).
   Выйшла некалькі зборнікаў яго песняў, у тым ліку для дзяцей «Дарога ля жыта», «Свята», «Дзіўны горад», «Вяселы ранішнік» (1992). На вершы В. Жуковіча напісаны песні У. Буднікам, Л. Захлеўным, ён аўтар слоў «Калыханкі» (муз. Э. Зарыцкага). Васіль Жуковіч – аўтар лібрэта оперы-казкі «Пра тое, што было» (1991, муз. Э. Казачкова).
   Значнае месца ў творчасці Васіля Аляксеевіча належыць перакладам. Ён пераклаў зборнік К. Цвіркі «Салавейка» (1974), паасобныя вершы П. Грабоўскага, І. Няходы, І. Якштаса, апавяданні А. Ананьева, С. Баруздзіна. Апошнім часам прыхільнасці творцы як перакладчыка звязаны з імёнамі А. Міцкевіча – «Мой Міцкевіч» (2001), Л. Украінкі, І. Франко, Т. Шаўчэнкі – «Энергія запаветаў» (2006).
   Вершы Васіля Жуковіча перакладзены на рускую, украінскую, літоўскую і польскую мовы.
   27 снежня 2019 года за значны ўклад у развіццё беларускай культуры, захаванне духоўнасці і далучэнне да каштоўнасцей нацыянальнай культуры Жуковічу Васілю Аляксеевічу прысвоена званне «Ганаровы грамадзянін Камянецкага раёна».

   Арту́р Вóльскі (Арту́р Зэ́йдэль-Вóльскі) — беларускі пісьменнік. Нарадзіўся 23 верасня 1924 года у пасёлку Койданава (цяпер Дзяржынск) Мінскай вобласці ў сям’і пісьменніка Віталя Вольскага. Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1955 года, член Беларускага Саюза тэатральных дзеячаў з 1963 года.
    Дэбютаваў у друку ў 1937 годзе. Напісаў на рускай мове аповесць «Родная семья» (Хабараўск, 1953, у суаўтарстве з Б. Іртышскім). Аўтар зборнікаў паэзіі «Водбліскі далёкіх маякоў» (1958), «Далёкія і блізкія прычалы» (1962), «Дабрата» (1966), «Выратавальны круг» (1974), «Строма» (1982), «Чалавек, якому баліць» (выбранае, 1984), «Наваселле дрэў» (1990).    Аўтар кніг паэзіі, прозы, казак для дзяцей «Маленькім сябрам» (1955), «Дзедаў госць» (1958), «Чырвоная зорка» (1961), «Чарнічка» (1964), «Рагатка» (1971), «Што такое мікра тое» (1971), «Лясныя мастакі» (1973), «Жывыя літары» (1973), «А куды падаўся дождж» (1974), «Ізумрудавы горад, дзе ты?..» (1977), «Еду ў госці да слана» (1978), «Сонца блізка ўжо зусім» (1984), «Дабяруся да нябёс» (1984), «Ад А да Я — прафесія мая» (1987), апавядання-эсэ «Хлеб — усяму галава» (1989). Кнігі Выбраных твораў выходзілі ў 1971, 1974.
    Сумесна з П. Макалём напісаў п'есы «За лясамі дрымучымі» (1959, пастаўлена ў 1958), «Марынка-крапіўніца» (пастаўлена ў 1962). У суаўтарстве з Э. Доўнер напісаў кінасцэнарый «Марынка, Янка і тайны каралеўскага замка» (пастаўлены ў 1978). Аўтар п'ес-казак «Сцяпан — вялікі пан» (1979, пакладзеная на музыку Ю. Семянякам і пастаўленая ў 1979 на сцэне Мінскага тэатра музычнай камедыі — першая беларуская аперэта для дзяцей), «Тры Іваны — тры браты» (1985), «Граф Глінскі-Папялінскі» (1986), «Каб не змаўкаў жаваранак» (1989). На Беларускім тэлебачанні пастаўлены спектаклі «Апошняя ноч Алаізы» (1986), «Водар папараці» (1989).
    Перакладаў з рускай, украінскай, літоўскай, латышскай, нямецкай і іўрыта.
    Узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны II ступені, «Знак Пашаны», медалем «За баявыя заслугі» і іншымі медалямі.